Przed nim opisaliśmy dwulatka w stajni Adama Wyrzyka, który ma najlepszego ojca (Sea The Stars), a teraz przygotowaliśmy dla Państwa sylwetkę konia od najlepszej wyścigowo matki. Matki o statusie black type, która była druga w 1000 Gwinei na torze Meydan w Dubaju. Ogier kosztował “tylko” 11 tysięcy euro i rośnie jak na drożdżach. Trener jest z niego zadowolony, ale zachowuje ostrożność przy ocenie jego szans na zaistnienie już w wieku dwuletnim, mimo że sam Teofilo był niepokonanym dwulatkiem, a linia matki wydaje się dość szybka. Będzie biegał dla czwórki właścicieli – Marcina Białego, Patryka Gorczycy, Kishore Mirpuriego oraz Adama Wyrzyka.
Trener Adam Wyrzyk tak scharakteryzował ogiera po Teofilo: – Nie wiem, dlaczego tak tanio udało nam się kupić tego konia. Teofilo to przecież sprawdzony reproduktor, który dał od groma dobrych koni. Zrobiliśmy mu prześwietlenie wszystkich kończyn, żeby się upewnić, że nie ma żadnych mankamentów. Okazało się, że wszystko jest dobrze i na ten moment mi imponuje. Wygląda tak, jakby dwulatkiem nie miał się jeszcze pokazać za dobrze, albo nawet wcale nie wyjść do startu. Jest duży, ciężki i trochę powolny, nie taki bystry jak szybkodojrzewające konie. Wygląda mi raczej na późnego, chociaż jego ojciec Teofilo też był rosły, a biegał rewelacyjnie już dwulatkiem.
Ojciec omawianego ogiera – Teofilo (Galileo – Speirbhean po Danehill) był czempionem dwulatków w 2006 roku. Biegał dla Jima Bolgera, który także był jego trenerem i hodowcą. Teofilo wyszedł do startu pięć razy w wieku dwóch lat i zakończył karierę jako koń niepokonany, niestety Bolgerowi nie było dane sprawdzić syna Galileo w wieku trzech lat, bo nabawił się kontuzji, która zakończyła jego karierę. Każdy jego wyścig został rozegrany na dystansie 1400 metrów. Wygrał gonitwę maiden, Listed, G2 (Futurity Stakes), i dwie G1 (Laing O’Rourke National Stakes oraz Dewhurst Stakes). Zarobił 350 tysięcy funtów i został oceniony na 125 rpr.
Niezmiennie od 2008 roku stacjonuje w irlandzkim Kildangan Stud, a cena stanówki nim wahała się od 15 do 50 tysięcy euro. W roku 2023 kosztuje ona 30 tysięcy euro. Jego przychówek startuje od 2011 roku i dziesięć koni po nim osiągnęło rating wynoszący 120 funtów lub więcej, żaden jednak nie przeskoczył granicy 125 i tym samym nie dorównał ojcu.
Jego najlepszy potomek – Exultant (z matki po Mark Of Esteem) wygrał pięć wyścigów G1 w Hong Kongu (ostatni w 2020 roku w wieku 6 lat), a jego wyścigowe saldo przebiło 8 milionów funtów. Na liście tych wyścigów znalazły się Hong Kong Gold Cup 2019 (2200 m) i Hong Kong Vase 2018 (2400 m). Do Exultanta dopisać trzeba Subjectivista, który biegał na bardzo długich dystansach – wygrał Ascot Gold Cup 2021 (G1 – 4000 m), pokonując m.in. Stradivariusa.
W dwa razy krótszych wyścigach świetnie spisywał się inny syn Teofilo – australijskiej hodowli Happy Clapper. W Norton Stakes 2019 (G1 – 1600 m) przegrał z Winx o niecałe dwie długości – nie miał z nią łatwego życia, pokonała go aż 11 razy. On za to kilkukrotnie pobił znanego z Polski wałacha Comin’ Through (od 2021 roku ściga się w Polsce – wygrał nagrody Deer Leapa i Korabia).
Najważniejszy ich pojedynek miał miejsce w kwietniu 2018 roku, kiedy Happy Clapper okazał się lepszy o dwie długości w handikapowym wyścigu rangi G1 na dwa kilometry. Do najlepszych koni po Teofilo dołożyć trzeba jeszcze dobrze biegającego aktualnie ogiera Nations Pride. W połowie lutego 2023 wygrał Dubai Millenium Stakes (G3 – 200 m) na torze Meydan, a oprócz tego był piąty w Breeders Cup Turf (G1 – 2400 m), mając tylko trzy lata.
W Polsce biegało sześć koni po Teofilo, ale tylko dwa z nich wygrały gonitwę – Atlantic Star i Benjamin.
Matką dwulatka po Teofilo w treningu Wyrzyka jest amerykańskiej hodowli (Darley) Good Place (Street Cry – Causeway Lass po Giant’s Causeway). Wygrała ona dwa wyścigi dwulatką (w Lingfield i Ascot) i została nawet sprawdzona w prestiżowym wyścigu rangi G1 dla dwuletnich klaczy – Dubai Fillies Mile na milę w Newmarket, ale zajęła ostatnią, siódmą pozycję (strata do zwyciężczyni – 8,5 długości).
Mimo wszystko została nieźle oceniona za ten występ, bo na 92 funty. Poniekąd uzasadnione jest stwierdzenie, że miałaby szansę na lepszy rezultat w krótszym wyścigu tej rangi, ponieważ przez większość wyścigu spisywała się dobrze, a dopiero na ostatnich dwustu metrach zabrakło jej sił.
Klacz własności stajni Godolphin po karierze dwuletniej biegała już tylko w Emiratach Arabskich, gdzie była druga w Listed na 1600 metrów (UAE 1000 Guineas), a później czwarta w G3 na 1700 metrów, oba te wyścigi wygrała klacz Local Time. Good Place w najlepszym przypadku została oceniona na 98 funtów, a łącznie w siedmiu wyścigach zarobiła 60 tysięcy funtów.
Klacz hodowli Darley, biegająca dla stajni Godophin ze statusem black type, musiała po karierze zostać matką stadną. Jej pierwszy źrebak był owocem połączenia ze znakomitym ogierem Exceed And Excel, ale biegał słabo. Dubai Paradise na 16 startów tylko cztery razy była na płatnym miejscu (65 rpr), a z treningu Charliego Appleby została odsunięta już po dwóch pierwszych biegach w wieku dwóch lat – w tym najlepszym w karierze, za który właśnie dostała rating powyżej 60 funtów. Po karierze sprzedano ją za 11 tys. euro.
Później pokryto ją Dawn Approachem. Jej córka Mother Country (94 rpr) biegała tylko sześć razy w wieku trzech lat i dwa razy wygrała – gonitwy na 1400 (handikap) i 1600 metrów (maiden). Po karierze została sprzedana na aukcji hodowlanej za 35 tys. euro.
Trzecim koniem od Good Place, który wyszedł do startu, jest Bandaar (po Dark Angel). Biegał cztery razy dwulatkiem, a już po drugim starcie został wykastrowany. Zabieg dał niezły efekt, bo miejsca piąte i dziewiąte zamienił na trzecie i pierwsze (87 rpr). Po zwycięstwie pojechał do ZEA, gdzie był siódmy w gonitwie niższej rangi. Padł później, w wieku trzech lat. Good Place w 2019 roku urodziła jeszcze konia po ogierze Night Of Thunder, ale ten nie wyszedł do startu.
Następnym jej produktem był już omawiany dwulatek po Teofilo. Po jego urodzeniu Good Place ponownie pokryto ogierem Night Of Thunder. Będąc w ciąży została sprzedana przez Godolphin za 80 tysięcy euro. Nabywcy zakup ten się opłacił, bo ogierek po Night Of Thunderze, który przyszedł na świat kilka miesięcy później, został sprzedany odsadem za 180 tysięcy euro. Tym bardziej dziwić może fakt, że ogiera po Teofilo roczniakiem udało się kupić do stajni Wyrzyka za jedyne 11 tysięcy euro.
Ojcem klaczy Good Place jest jeden z najlepszych reproduktorów ostatnich lat, zwycięzca Dubai World Cup, ogier Street Cry (127 rpr). Ojciec jedenastu koni ocenionych na poziomie co najmniej 120 funtów, a także fenomenalnych klaczy – Winx (wygrała 33 wyścigi z rzędu, w tym 25 rangi G1 i zarobiła niemal 15 milionów funtów) oraz Zenyatta (niepokonanej w 19 z 20 startów królowej amerykańskich wyścigów, zwyciężczyni m.in. Breeders Cup Classic).
Babką ogiera zakupionego do Polski za 11 tysięcy euro jest Causeway Lass, która zaliczyła trzy zwycięstwa w Australii. Była szybka – dobrze biegała na dystansach od 1200 do 1600 metrów. Jej największym sukcesem było zajęcie trzeciego miejsca w Angus Armansasco Stakes (G2 – 1400 m).
W hodowli dała ona dziesiątkę koni, siódemka biegała, ale tylko cztery z nich wygrywały. Jedynym jej produktem ze statusem black type jest omówiona wyżej Good Place. Pomimo tego, wyżej oceniony został Folk Tale (po Dubawi), który był piąty w Railway Stakes (G2 – 1200 m) dla dwulatków. Niestety padł jako czterolatek.
Niezła była też Bint Al Teem (po Elusive Quality). Wygrała z debiutu, a już w drugim starcie pobiegła w otwartym G3, gdzie była siódma – ostatnia, ale odległości były drobne. Do zwycięzcy straciła trochę ponad cztery długości. Zakończyła karierę po kolejnym starcie i nie wyszła do startu trzylatką.
Jedna z półsióstr Good Place – Central Line (po Redoute’s Choice) dała już konia black type. Snowstar (po Raven’s Pass) był drugi i trzeci w Listed na 1000 metrów.
Trzecia matka dwulatka po Teofilo kupionego w Irlandii, to Canny Lass. Wygrała trzy wyścigi G1 w Australii i była druga w tamtejszym Oaksie. Oprócz Causeway Lass dała także Astute Angel (druga w G2) oraz trzy inne klacze, które – nawet jak same nie miały oszałamiających wyników na torach – to w hodowli spisywały się lepiej i rodziły konie black type.
Michał Celmer
Zdjęcie tytułowe przedstawia omawianego konia.