Trzecią, a jednocześnie ostatnią, dwulatką zagranicznej hodowli w treningu Janusza Kozłowskiego jest „Bella Antonella” (to jej nieoficjalne imię) – córka Belardo i klaczy Bint Nayef (po Nayef). Urodziła się późno – 29 kwietnia, ale za to była tania. Udało się ją kupić za 3 tysiące euro, a więc za cenę minimalną na irlandzkiej aukcji Goffs Sportsman. Jej właścicielami są Joanna Turek, Katarzyna Borkowska-Mękarska oraz Bogdan Gągała.
Trener Janusz Kozłowski mówi o niej: – Jest bardzo duża i wyrośnięta. To zdecydowanie najbardziej rozwinięta wśród moich młodych kobył.
Jej ojciec – Belardo (Lope de Vega – Danaskaya po Danehill) to jedenastoletni reproduktor, który w swojej karierze wyścigowej wygrał 900 tysięcy funtów. W karierze dwuletniej wyszedł do startu pięć razy – za każdym razem dosiadał go włoski dżokej Andrea Atzeni. Belardo biegał w kratkę, pierwsze miejsca przeplatał z czwartymi. Wygrał łatwo z debiutu (1200 m), później przegrał z ogierem Ivawood w gonitwie G2 (1200 m).
Następnie wygrał bieg Listed (1400 m), aby zaraz potem ulec Estidhkaarowi w kolejnym wyścigu rangi G2 (1400 m). Na najważniejszy wyścig sezonu jednak z wyliczanki miejsc wyszło mu zwycięstwo – pokazał klasę w Dewhurst Stakes (G1 – 1400 m), wygrywając łatwo (o dwie długości) z Kodi Bearem.
O ile w wieku dwóch lat biegał w barwach księcia Faisala, tak trzylatkiem reprezentował już stajnię Godolphin, więc po sukcesie w Dewhurst Stakes na Belardo zapisywani byli czołowi jeźdźcy związani z legendarnymi niebieskim kamzołami – William Buick oraz James Doyle. W wieku trzech lat biegał w gonitwach od G3 wzwyż, ale nie mógł się odnaleźć. Dopiero w ostatnim starcie sezonu sprostał oczekiwaniom, gdy zajął drugie miejsce w Queen Elizabeth II Stakes (G1 – 1600 m).
Czterolatkiem zaczął z niższej półki – łatwo wygrał gonitwę Listed. Następnie znowu nie poradził sobie w gonitwie G2, ale po niej i tak dostał zapis do Al Shaqab Lockinge Stakes (G1 – 1600 m), tym razem pod innym jeźdźcem, starym znajomym – Atzenim. Przełożyło się to na pewne zwycięstwo i najwyższy w karierze rating Belardo (122 rpr). Po tym wyścigu zrobił krok w tył, zajmując drugie miejsce w Queen Anne Stakes (G1 – 1600 m) pod Jamesem Doyle’em i zakończył karierę.
Od 2017 roku Belardo jest reproduktorem – zaczął od stanówki w wysokości 15 tysięcy euro, ale z upływem lat ona stopniowo spada. Jak można się spodziewać, jest to wynikiem niezłych, ale tylko niezłych wyników jego przychówku. Od 2020 roku dzieci Belardo biorą udział w wyścigach, ale tylko jeden osiągnął rating powyżej 110 funtów.
Bellocio (115 rpr) – wygrał dwa wyścigi rangi Listed. Jeden dwulatkiem na milę, a drugi stosunkowo niedawno, bo pod koniec listopada 2022 roku, na 2400 m. Pomimo tego, że Racing Post najwyżej sklasyfikował Bellocio, trzeba zwrócić uwagę na teoretycznie gorsze konie. Isabella Giles (108 rpr) błyszczała dwulatką (w 2020 roku) – wygrała o siedem długości gonitwę G3 (dla klaczy – 1400 m).
Miesiąc później znowu minęła celownik jako pierwsza, tym razem w G2 (dla klaczy – 1400 m), przewaga była mniejsza, ale dalej wyraźna – dwie długości. Gold Phoenix (109 rpr) – też biega dobrze, wygrał w minionym sezonie G2 w USA, a na koniec do nich powinno się dołożyć Bellabel (110 rpr), która była druga w Del Mar Oaks (G1, USA – 1800 m).
Polskim fanom wyścigów Belardo także powinien kojarzyć się dobrze. Jego syn Abelard F wygrał trzy grupowe wyścigi na Służewcu, a oprócz tego ścigał się także we Francji, gdzie nie udało mu się jeszcze wygrać, ale mimo tego zarobił już z premiami 23 tysiące euro i ogrywał konie mające za sobą dobre występy w gonitwach G1. Drugim koniem jest Saxon Way. Klacz ma za sobą dopiero jeden sezon, ale udało jej się już odnieść zwycięstwo w wyścigu na 2200 metrów we Wrocławiu, była też dwunasta w polskim Derby 2022.
Przeskakujemy do strony żeńskiej dwuletniej „Bella Antonelli”, w której na początku widnieje klacz Bint Nayef (Nayef – Beneventa po Most Welcome). Roczniakiem (w 2011 roku) została sprzedana za 50 tysięcy euro na irlandzkiej aukcji Orby. Dwulatką nie wyszła do startu, ale rok później tak i to aż ośmiokrotnie.
Trzylatką raz wygrała i dwa razy była druga. Później trafiła do niemieckiego treningu, a dokładniej do Andreasa Woehlera. Pod jego okiem brała udział w pięciu gonitwach. Była tam dwa razy druga i raz pierwsza w gonitwach grupowych, więc postanowiono ją zapisać do wyścigu Listed, a nawet dwóch. Najpierw, wśród samych klaczy na 2600 m, była szósta, a później na 2800 m, w wyścigu z ogierami, zajęła piąte miejsce.
Po wyścigach w Niemczech trafiła do hodowli. Urodziła już cztery konie, trzy z nich wyszły do startu, a jeden wygrał. Do tej pory najlepiej spisywał się I Hope Star, który wygrał dwie gonitwy National Hunt. Drugim jej produktem jest Bad Rabibt (65 rpr), który rywalizował w wyścigach na dystansach od 1200 do 3200 metrów, a jego największym osiągnięciem jest drugie miejsce w gonitwie klasy piątej. Trzeci koń od klaczy Bint Nayef, który wyszedł do startu, to Bella Ria (po Belardo), która jest w treningu czeskim.
Drugą matką „Bella Antonelli” jest Beneventa (111 rpr). Z sukcesami rywalizowała w wyścigach od mili do dwóch i pół kilometra. Wygrała gonitwy: G3 dla klaczy (1800 m), Listed dla klaczy (1600 m) oraz otwarte Listed (2400 m). Urodziła dwanaście źrebaków, a osiem z nich wygrywało. Dwa nawet złamały granicę 110 funtów.
Na pierwszeństwo, a nawet oddzielny akapit, zasługuje Bow Creek (118 rpr). Ten syn Shamardala jest półbratem matki omawianej klaczy. Zarobił 380 tysięcy funtów, wygrał trzy wyścigi G2 na dystansach okołomilerskich. Po karierze został reproduktorem we Francji, gdzie krył przez sześć lat. Na rok 2023 został przeniesiony do hiszpańskiej stadniny Yeguada Agrado, a stanówka nim kosztuje aktualnie 2,5 tysiąca euro.
Reproduktory, nawet tak średnie, tak blisko w rodowodzie od strony żeńskiej, są rzadkością, choć Bow Creek do asów z pewnością nie należy. Nie można oceniać go jednak źle na podstawie samego przeniesienia do Hiszpanii. Dał on bowiem bardzo dobrego konia – Breizh Eagle zajął trzecie miejsce Poule d’Essai des Poulains 2021 (francuskie 2000 Gwinei), w którym finiszował tylko dwie długości za czempionem trzylatków, ogierem St Mark’s Basilica. W tym samym wyścigu wyprzedził m.in. ogiery Poetic Flare oraz Sealiway.
Ojcem matki „Belli Antonelli” jest Most Welcome, który był trzeci w Sussex Stakes (G1 – 1600 m), wygrał Prince Of Wales’s Stakes (wówczas G2, od lat G1 – 2000 m). W hodowli dał trzy konie z ratingiem 100 funtów lub wyższym, wygrały one po jednej gonitwie rangi G1 (1800 m, 1800 m i 2800 m). W Polsce Derby 1996 wygrał, trenowany przez Andrzeja Walickiego, Wonderful, dosiadany przez Mirosława Pilicha.
Drugą jej matką ze stajni Kozłowskiego jest Dara Dee, która wygrała dwa mniejsze wyścigi, a w urodziła szóstkę źrebaków. Na plus jest statystyka, bo tylko jeden z nich nie wygrał żadnej gonitwy, a najlepszym była omówiona wyżej Beneventa.
Michał Celmer
Na zdjęciu tytułowym Belardo (ojciec omawianej klaczy) wygrywa Dewhurst Stakes G1, jeden z najważniejszych wyścigów w Anglii dla dwulatków